Een enerverende ervaring

We zijn schuin overgestoken van de punt van Baja California Sur naar het vasteland van Mexico. Daar ligt Puerto Vallarta, dat ongeveer op de hoogte ligt van het bekendere Guadalajara. Het schip ligt op een mooie plek met uitzicht op groen omzoomd met palmbomen. Heel wat beter dan zo’n havengebied vol met hijskranen en containers. Hoewel Mexico natuurlijk een Spaans sprekend land is met de peso als betaalmiddel, kun je hier prima terecht met Engels en Amerikaanse dollars (en je creditcard uiteraard).

Vandaag zijn we gescheiden op stap geweest, dat wil zeggen ik ben op stap geweest en Mieke is in de omgeving van het schip gebleven. Er stonden verscheidene kraampjes met juwelen en kleding op de kade bij het schip, maar ze kon niets vinden om er geld aan te besteden. Nee, het geld heb ik vandaag uitgegeven. Na een bustochtje van een half uur langs industrieterreinen waar voor een toerist niets te beleven of te zien valt, kwamen we aan in Vallarta Nuevo. Veel groen voor de onvermijdelijke golfbaan, maar ook was daar “Vallarta Adventures”, een plek met een aantal bassins waarin 22 dolfijnen rondzwemmen. Het is geen dolfinarium zoals in Harderwijk, waar de dolfijnen steeds shows opvoeren, hier kon je “swim with the Dolphins”. Na een korte instructie (geen juwelen of horloges aan, maar ook geen zonnebrand op) werden we alle negen! in een reddingsvest gehesen en moesten we in een meer dan 4 meter diep bassin springen. Prompt kwamen de twee dolfijnen (Tinda en Due) met ons kennismaken en werd een heel programma afgewerkt: knuffelen, dansen, voortgetrokken door twee dolfijnen, op de buik van een dolfijn die op zijn rug lag, meezwemmen enz. Het was een hele leuke ervaring. Wat mij vooral opviel, dat de beesten zelf er enorme lol in hebben om dit te doen. Regelmatig komen ze uit zichzelf langs, waarbij ze zich op de rug draaien en vervolgens over hun buik gestreeld willen worden. Dat ze na elk kunstje 3 vissen kregen zal ook wel meewerken. Na afloop kregen we van 6 dolfijnen toch nog een kleine show.

Daarna foto’s kopen (ik moet toch kunnen laten zien wat gedaan heb), lunchen en weer naar het schip om te zien hoe Mieke haar middag is doorgekomen.

Mieke: voor iedereen die zich afvraagt waarom ik niet mee gegaan ben: sinds mijn ongeluk in 1993 heb ik een onredelijke angst voor water dat over me heen gaat en waar ik niet zelf bij boven kan komen. Ik kan zwemmen, zelf, maar snorkelen is onmogelijk en dolfijnen mijn controle over mijn hoofd boven water te houden over te laten nemen, daar krijg ik nachtmerries van. Dat is een benauwdheid in mijn onderbewuste waar ik niet tegen kan en wil vechten. Vandaar! Maar op mijn balkon met mijn reader en uitzicht op een prachtig groen landschap en bergen en een leuke lunch met Ireen, een alleenstaande lerares uit Vancouver, heb ik het prima naar mijn zin gehad!! En toen ik de foto’s en de film ( die staat ook op de usb-stick) zag, was ik erg blij met deze beslissing!

Nog een vrouwendingetje: het is elke keer een waar genoegen om de gedragen kleren te verzamelen, in een waszak te stoppen en ze de volgende ochtend keurig geperst en gestreken terug te krijgen. Wat ze hier met witte overhemden doen, is met geen pen te beschrijven. Ik neem ze dus alle vier schoon en gestreken mee naar huis, zeker weten!