Dwalen door Denali

Het lijkt erop dat Holland America Line een flink stuk van Alaska in bezit heeft. Niet alleen rijden er HAL-bussen rond, maar ook hebben ze hele treinwagons (met opschrift: “ McKinley Explorer”) laten bouwen en zelfs hebben ze een park met chalets (“McKinley Chalet Resort”) aan de rand van het Denali National Parc bezit. Nu is het natuurlijk relatief gezien maar een heel klein stukje grond van dit onmetelijk grote land, dat Amerika trouwens in de 18e eeuw voor 7,2 miljoen dollar van de Russen heeft gekocht.

In zo’n bus werden we vanuit Hilton in Anchorage naar die trein vervoerd. De wagons zijn twee verdiepingen hoog. Je zit in het bovenste gedeelte, dat een gebogen, vrijwel geheel glazen overkapping heeft. Je hebt dus een prachtig uitzicht op de natuur als je van Anchorage naar het resort in Denali rijdt. In het onderste gedeelte bevindt zich een restaurant (voor een lunch tijdens de acht uur durende reis), de restrooms zoals ze hier de toiletten noemen en een gedeelte zonder ramen waar je de mooiste foto’s kunt maken.

Wat kan ik verder over deze treinreis zeggen? Ik kan weer in superlatieven vervallen, wat betreft de vergezichten, maar laat ik volstaan met te zeggen dat het prachtig was. Een paar wetenswaardigheden:

het spoor loopt van Anchorage tot aan Fairbanks (360 miles; er is een filmpje op YouTube dat dat hele traject in 7 minuten laat zien) en in sommige gedeelten langs het spoor is het voor de bewoners het enig mogelijke vervoermiddel. Er rijdt daar de “flag-stop train” bewoners die meewillen, hangen een vlag op langs de rails, de trein stopt en de locals betalen dan ongeveer 1 dollar per mile. Hun auto staat dan bij een station die wel op een weg is aangesloten en in die auto laten ze ook de post bezorgen.

De huizen in de wildernis zijn niet op slot, ook als de bewoners niet thuis zijn. Als je op trektocht bent door de wildernis, ben je blij dat je een huis tegenkomt en je mag gewoon gebruik maken van andermans huis. Als de bewoners wél thuis zijn kun je rekenen op een bed, eten en eventueel droge kleren. Er is hier veel gastvrijheid.

Halverwege (bij Talkeetna) werd er aan de HAL-wagons, die overigens getrokken werden door een lokale locomotief, een soortelijke wagon van Princess aangekoppeld, de enige andere cruise-maatschappij die vergelijkbare investeringen in Alaska gedaan heeft, want de Princess-cruisepassagiers kun je natuurlijk niet mixen met die van de HAL.

Uiteraard werden we bij de trein opgehaald door een Holland America Line bus en binnen tien minuten in het resort gedropt. In de lodge aangekomen (lekker dicht bij Denali Place, waar je o.a. breakfast hebt en vooral Wifi,) werden we verblijd met weer een heuse , nu Amerikaanse, ongezellige woonkamer met flatscreen, badkamer en daarachter een flinke slaapkamer, ook met flatscreen, waar we dus uiteraard de meeste tijd dat we er zijn, (altijd al onze favoriete verblijfplaats) doorbrengen. We hebben daar uitzicht op de bergen en als we voor het raam staan op de snelstromende Nenana River waarop  soms een aantal mensen in een rubberboot langs-raften. Met het raam open (achter een hor!) hoor je hem stromen, lekker geluid! We zouden geen Wifi op de kamer hebben, maar in de huiskamer met het raam open, blijken we dat toch te hebben, dichtbij de “bron”! Ons “appartementje” is trouwens een van de acht die samen een chalet vormen.

Onze eerste volle dag hier stond in het teken van de Tundra Wildernis Tour(TWT), een tocht van 8 uur door het Denali Park. Ditmaal niet met HAL-bussen, maar met aangepaste schoolbussen. Je mag niet in het park met eigen vervoer (hooguit een klein stukje tot de kampeerplaats en dan alleen eenmalig heen en terug) er zijn twee soorten bussen de gele voor de TWT en groene (hop-on-hop-off), waar je gebruik van maakt als je onderweg een stuk wilt wandelen (“hiken”). Die gele bussen vertrekken vanaf 6 uur ’s morgens om de 10 minuten (wij hadden tour 21 om 8.40 uur, zodat er dus al 20 bussen vóór ons onderweg waren) tot een uur of drie ’s middags. Die laatste bus is dus pas  om 11 uur ’s avonds weer terug, maar aangezien het hier zowat de hele nacht licht blijft is dat geen enkel probleem.

De chauffeur van onze volledig gevulde bus gaf aan het begin van de tour instructies. Afgezien van de bij elke busrit verplichte vermelding van de plaats van de nooduitgangen en de eerste-hulp-kit, vertelde hij ons dat we bij elke vorm van wild-life die we zagen dat vooral moesten melden, zodat iedereen ervan mee kon genieten. Dat hebben geweten:  tijdens de tour gebeurt er dan het volgende: opeens klinkt er een luide kreet “BEAR AT NINE O’CLOCK”, de chauffeur stopt, achteruit de bus wordt geroepen “BACK, BACK”, de chauffeur rijdt achteruit, 52 volwassen mensen proberen opgewonden een glimp op te vangen van de beer, de mensen die rechts in de bus zitten staan op en leunen over de mensen die links zitten heen , met de verrekijker en fototoestel . Meestal is de betreffende beer zover weg van de bus, dat alleen met een verrekijker of een telelens een goed beeld van de grizzly te krijgen is. Gelukkig is de chauffeur (“well spotted!”) in het bezit van een camera met goede telelens die is aangesloten op de 8 monitoren die in de bus zijn opgehangen, zodat iedereen in de bus een close-up kan zien, maar natuurlijk wil iedereen het met eigen ogen zien en zelf fotograferen. Op deze manier hebben we wel 6 grizzly’s (waarvan een met twee jongen), een aantal kariboes, een adelaar en een “groundsquirrel” gezien. De opnamen van de chauffeur worden op DVD gezet en kunnen besteld worden.

Terug aangekomen op het resort (om half vijf) wachtte onze tour-director Merrin ons op met een hapje en een drankje. (Alle mensen die die dezelfde landtour in Alaska maken, krijgen een tour-director toegewezen, die de hele reis meegaat, voor alle kamersleutels zorgt, bij eventuele excursies helpt en alle voorkomende problemen oplost. Goed geregeld door de HAL!)  

Onze dinervoucher van gisteravond vermeldde een diner niet in het steakhouse met meer dan uitstekende keuken van de 1e avond (gelukkig vanavond daar weer!) , maar een  Music  of Denali Dinner show in de Golden Nugget Saloon. Tot onze verbijstering kwamen we terecht in iets wat niet anders omschreven kan worden dan als saloon, met lange tafels en jolige obers en oberinnen, die de acteurs van de latere musical bleken te zijn. Tijdens de maaltijd, vis en kip van de barbecue, iets onbestemd saladerigs vooraf en een taarterig toetje met appel en slagroom na en,  o heerlijkheid, overvloedige lekkere koffie bij alle gangen, probeerden we samen een actieplan te ontwikkelen hoe na het eten te ontsnappen zonder van het verplichte muzikale entertainment genoten te hebben. Omdat ik (Mieke) als ik mijn stoel draaide met mijn voeten op de trede van het toneel zat (we zaten dus helemaal vooraan) en ondanks de al voorzichtige voorbereiding van onze disgenoten, dat ons Engels meestal niet goed genoeg was om het Amerikaans op het toneel te volgen en we dus waarschijnlijk zouden vertrekken, is die vluchtroute jammerlijk mislukt. We konden onmogelijk vertrekken zonder de ongewenste aandacht van de “de zaal bij hun culturele uitingen betrekkende” acteurs te trekken. Onze overbuurvrouw en achterbuurman eindigden in zo’n situatie op het toneel. Echter, het viel alles mee! De musical werd goed uitgevoerd, was informerend, goed gezongen en soms zelfs om te lachen.