Inchecken en inschepen

Een week voordat we op vakantie gingen konden we ons online inchecken. Nu zijn we al een flink aantal keren met de Holland Amerika Lijn en al onze gegevens zijn al jaren bij de HAL bekend. Tot  onze verbazing was ik op het incheckformulier ineens tot vrouw gebombardeerd, en dat bleek niet eenvoudig gewijzigd te kunnen worden. Alle velden van het invulformulier konden aangepast worden behalve het geslacht. Misschien hadden ze contact gehad met Celebrity, die mij op een vorige cruise met drie vrouwen in één hut had gestopt, en dachten ze dat het veiliger was een vrouwtje van me te maken. Maar goed, opgebeld naar het reisbureau en daarna naar de HAL zelf.

Nee, dat kon natuurlijk niet, en bij vliegen in de US zou dat weleens problemen kunnen geven. En nee, veranderen dat was niet zo makkelijk, daar konden wel twee dagen overheen gaan, daar moest het hoofdkantoor in Seattle aan te pas komen(!?). Maar wonder boven wonder was de geslachtsverandering toch een operatie die bleek mee te vallen: we werden dezelfde dag nog gebeld, dat ik weer een mannetje was geworden. (Mieke blij!)

Zondag vond het inschepen plaats Toen we aankwamen bij de cruiseterminal (die in Vancouver niet is weggestopt in een havengebied vol met containers, maar vlak bij het centrum ligt), bleek stom toevallig aan de andere kant de Infinity van Celebrity te liggen, waar we vorig jaar mee naar Antarctica zijn gegaan.  Voor ons gevoel waren we vroeg gegaan, maar om elf uur bleken een heleboel medepassagiers dat ook gedaan te hebben. Er waren er al heel wat voor ons naar binnen gegaan te zijn. Hoe we dat wisten? Al die mensen zaten al in de hal te wachten om het schip op te mogen. Na het gebruikelijke ceremonieel: paspoorten laten zien (minstens 4x), fotootjes maken (2x), vingerafdrukken nemen (ditmaal van alle 10 de vingers) en stempeltjes zetten, dachten we op het schip te kunnen, maar we moesten in een hal bij al onze voorgangers plaatsnemen en wachten (later vernamen we van de kapitein dat er op de vorige trip een virus rondgewaard had en dat het schip ontsmet moest worden). Toen we twee uur later het schip op mochten hadden we geen zin om voor de derde keer op de foto te gaan. Na nog wat gedoe met het personeel van de eetzaal (wij willen geen vaste tafel, want het is juist zo leuk om steeds met andere mensen aan tafel te zitten en zij hadden bedacht dat wij tafel 69 toch wel leuk zouden vinden), konden we eindelijk terecht in onze hut.

Bij ons eerste diner aan boord zaten we met twee Amerikaanse echtparen aan tafel. Na de gebruikelijke uitwisseling van namen en bezigheden veroorzaakte een ‘onschuldige’ vraag van mij, wat ze van Donald Trump vonden, bijna oorlog aan tafel. We bleken met een democratisch en een republikeins stel aan tafel te zitten. Misschien moet ik een volgende keer wat voorzichtiger zijn (hoewel, het was eigenlijk best leuk…) De democraat toonde ons nog trots een foto van hem en Hillary en ook nog een van hem met Bill. Het viel ons trouwens wederom op dat het voeren van een gesprek voor veel Amerikanen neerkomt op over zichzelf praten; als ze al een vraag aan jou stellen is het antwoord vaak een aanleiding om weer een monoloog over zichzelf te beginnen.

Maandag hebben we een dag op zee met ‘scenic cruising’ en dinsdagochtend zijn we in Ketchikan onze eerste haven in Alaska.

PS Een van onze laatste maaltijden in Vancouver was bij ‘De Dutch’, Daar hebben we pannekoeken gegeten. Geen pannenkoeken, want de nieuwe spelling was nog niet doorgedrongen in Vancouver. Toen we de pannekoekenjuffrouw vertelden dat pannekoek nu niet meer correct Nederlands was, omdat we de spelling veranderd hadden, stelde ze heel onbevangen de vraag : “why did you guys do that?” Zie daar maar eens antwoord op te geven