Yukon to YVR

We zijn weer terug op ons uitgangspunt van deze vakantie: Vancouver. Vannacht slapen we in ons tiende bed. We zijn in het airporthotel van Vancouver en hebben vanuit onze prachtige, moderne kamer (een hele verbetering na Dawson en Whitehorse) door onze blijkbaar geluiddichte ramen op de achtste verdieping uitzicht op landende vliegtuigen bijna bij ons “op de stoep”. (YVR is de internationale code voor Vancouver Airport)

Het vorige verhaal eindigde met de opmerking dat we naar Whitehorse zouden gaan. Dat was ditmaal niet met de trein of het vliegtuig, maar gewoon met de bus. Een lange, lange weg door een vrijwel onbewoond gebied langs de rivier de Yukon. Tijdens de reis hebben we van de pratende chauffeur weer heel wat te horen gekregen over de gold rush, inclusief een video. Deze hele streek (ook Yukon geheten) staat nog in het teken van die happening: boeken en video’s in de winkels, souvenirs (zakjes “dirt” met gegarandeerd goud erin + pan om thuis zelf te kunnen doen aan “gold panning”), namen van hotels en restaurants, alles goud, goud, goud… Ook in Whitehorse, waar we na 9 uur bussen (inclusief 4 tussenstops )aankwamen, was het niet anders.

Whitehorse lag op de route van de “stampeders” (zoals de goudzoekers genoemd werden) . Ze kwamen voornamelijk vanuit Seattle per schip aan in Skagway. Vandaar ging het te voet over de bergen met vele kilo’s bagage om aan de andere kant ter hoogte van wat nu Whitehorse is, te wachten tot het ijs zou breken. De Yukon stroomt ter hoogte van Whitehorse (begint eigenlijk) in een aantal meren, bevroren (net als de Yukon) van oktober tot mei. Mensen die wilden opschieten, vertrokken over de nog bevroren meren met het risico verrast te worden door het breken van het ijs. De ontberingen waren enorm: van de 100.000 die in Skagway aankwamen hebben maar 30.000 Dawson City gehaald… Skagway ligt hemelsbreed helemaal niet zover van Whitehorse: de White Pass train, een van de attracties in Skagway (de trein die we niet genomen hebben), liep vroeger helemaal door tot Whitehorse. Nu rijdt er in Whitehorse nog een klein treintje op en neer langs een stukje van het oude spoor (voor 5 Canadese dollars mag je de hele dag in een slakkengangetje op en neer rijden).

Whitehorse doet zijn best een moderne stad te zijn, maar dat wil niet echt lukken. Het is een beetje een kruising tussen Anchorage en Dawson. Echt veel te beleven was er ook niet, geen van de excursies sprak ons aan: weer een revue als bij Gertie’s, of op een hondenslee met wieltjes en een city-tour kunnen we zelf wel maken. Dus we hebben een vrije dag genomen: zelfs door de stad gewandeld, op en neer met het treintje en dan maar weer koffers pakken. We moeten dit keer om 5 uur de koffers buiten de hotelkamer zetten om om 6 uur naar het vliegveld (een écht vliegveld,dat hadden ze dan weer wel) vervoerd te worden. We vlogen dus van Whitehorse naar Vancouver met een gewoon lijntoestel ditmaal (met vreemden erbij!), na afscheid genomen te hebben van “journey host” Merrin en de pratende chauffeur Rick.

Dit is ons laatste vakantieverslag tenzij er in Vancouver of tijdens de terugvlucht (vertrek morgen, vrijdag, om 15.45, aankomst 10.10 zaterdag in Amsterdam) nog iets bijzonders gebeurt. Ik hoop dat jullie een beetje hebben meegenoten van onze reis, in ieder geval geeft het ons een goed reisverslag van dingen die we anders nu misschien alweer vergeten zouden zijn!