Helikopters en honden

Woensdag waren we in Juneau, de hoofdstad van Alaska. Het is de enige hoofdstad van een staat in de VS die niet over land te bereiken is met een auto. Er zijn wel auto’s in de stad, maar die zijn allemaal per schip aangevoerd en dienen voor lokaal vervoer. Er loopt een weg langs de kust door Juneau, maar die is maar 100 km lang en houdt dan op (aan weerskanten). Het was wederom prachtig weer en we besloten om maar eens te proberen een excursie aan land te boeken om te zien of we dan goedkoper uit zouden zijn. Het geplande uitstapje betrof namelijk een helikoptervlucht naar een gletsjer, gevolgd door een rit met een hondenslee op de gletsjer. Wij zodra we van het schip konden (10 uur) naar een hokje toe op het land, waar te zien aan de reclameborden dit soort excursies verkocht werden. Nu bleken de betreffende excursies goedkoper te zijn dan op de boot, maar toch ook weer niet zoveel goedkoper als wij gehoopt hadden (we hadden al besloten dat we, als het niet zou lukken, een identieke excursie dan maar op de boot zouden doen in de volgende haven).

Toen de man ons zag twijfelen, begon hij met een gratis tocht met de kabelbaan naar de top van de berg toe te voegen, en toen hij ons nog niet over de streep had konden we ook nog gratis een rondrit door Juneau erbij krijgen. Toen zijn we gezwicht.

We begonnen dus maar gelijk met de tocht naar boven, met een prachtig uitzicht op Juneau en omgeving een wandeling(etje) boven op de berg (geen beren, maar wel drie adelaars gezien, een op zijn nest, een vliegend en een gewonde die boven op de berg verzorgd werd). Daarna weer naar beneden, want we moesten natuurlijk ook nog de gratis rondrit doen, vóór we aan de eigenlijke excursie begonnen.

De rondrit bleek uit te draaien op een privérit met chauffeur, aangezien er niemand anders zich had aangemeld. De chauffeur was een ontzettend aardige vent, die ons al het interessante van Juneau heeft laten zien (al was dat niet erg veel). Maar omdat we met hem alleen in zijn busje zaten konden we hem het hemd van zijn lijf vragen en daar ging hij graag op in.

We weten nu o.a. een hoop meer van beren. Hij was met beren opgegroeid, en moet ze regelmatig (20x per jaar) uit zijn achtertuin verjagen. Hij was er zelf bepaald niet bang voor en demonstreerde hoe je ze moet benaderen (als we nu een beer tegenkomen weet ik precies wat ik moet doen, al hoop ik niet dat er ooit een in mijn achtertuin komt!) . En mocht je de beer willen ontvluchten door in een boom te klimmen, moet je goed op de kleur van de beer letten: als hij zwart is heeft het geen zin, want die kan erg goed in bomen klimmen. Een bruine kan dat niet. Verder hoor ik nu alles van de ontstaansgeschiedenis van Juneau te weten, maar het meeste ben ik alweer vergeten. Het begon met walvisvaart, maar de stad werd “groot”, door de mijnbouw (goud en andere mineralen). Wat ik ook niet wist: Alaska is voor 7,3 miljoen dollar van de Russen gekocht.

Na deze rondrit hadden we nog tijd om op de boot wat te eten en andere (dikkere) kleren aan te trekken (we gingen per slot van rekening een gletsjer op). Om kwart voor twee werden we opgehaald en naar het helikoptervliegveld gebracht. Daar werden we stuk voor stuk gewogen, kregen een veiligheidsinstructie en sneeuwschoenen om over onze normale schoenen aan te trekken. Dat wegen was nodig om het gewicht van de passagiers (5 à 6 per helikopter) goed te kunnen verdelen. En dan de lucht in voor onze eerste vlucht met een helikopter. Ik vond het geweldig, Mieke toch wel een beetje eng. En dan, als je over de groene bergen gevlogen bent, zie je in de verte ineens een enorme witte vlakte, Het is bijna niet te beschrijven wat een overweldigende indruk dat maakt. Als je over die witte vlakte vliegt (anderhalve meter sneeuw op een ijsmassa van soms wel 800 meter dik), zie je verderop een aantal zwarte stippen in het verder maagdelijke wit: het kamp van de sledehonden. Er waren ongeveer tweehonderd honden, met hun verzorgers die daar de hele zomer toeristen rondrijden in hun sleden. Ze doen dat ook om in training te blijven voor de wedstrijden met sledehonden die in de winter plaatsvinden. Na weer een instructie, ditmaal hoe je met een slee omgaat, naar de honden toe. Het is leuk om te zien hoe enthousiast de honden zijn om weer aan de slag te gaan. Twee sleden getrokken door tien à twaalf honden, op de voorste de hondenverzorger en wij in de slee daarachter. Ik staand en Mieke zittend.

Af en toe moesten we pauzeren, want het was behoorlijk warm met een voortdurend schijnende zon en de honden konden dan wat afkoelen. Achteraf hadden we helemaal geen dikkere kleren hoeven aan te trekken; onze hondensleechauffeur liep zelfs in een T-shirt rond). Bij een van die pauzes zijn we allebei in de voorste slee gaan zitten (nog betere foto’s).

Na een rit van een half uur, waren we weer terug in het kamp en hebben we nog eens kennisgemaakt met een aantal van de honden (erg lieve beesten, met sokken aan om hun poten tegen de scherpe sneeuw te beschermen). Daarna weer terug met de helikopter om weer te genieten van geweldige uitzichten.

Al met al een overweldigende ervaring, die we niet hadden willen missen.

Het was een kostbare excursie, maar zijn geld meer dan waard. Ik denk dat dit de beste excursie is, die we ooit gemaakt hebben.

Morgen Skagway, ik denk dat we het dan wat rustiger aan doen.