Took the train to town

De commissie in Anchorage die de straatnamen moest bedenken, heeft er zich met een Jantje-van-Leiden van afgemaakt. In een wederom rechthoekig stratenplan lopen van oost naar 1st t/m 26th avenue en ditmaal van noord naar zuid A t/m O street. Maar ja, in Nederland kun je op het Loethoeli-erf of in de Jip en Janneke wonen… Ik denk dat ik dán toch de voorkeur aan H-street zou geven. Overigens, toen ze ten oosten van A-street nog meer straten gingen aanleggen, had de namencommissie een probleem: ze moesten nu échte straatnamen verzinnen. Als ze trouwens aan de westkant (aan het water) waren begonnen hadden ze nog t/m Z door kunnen gaan. Om toch nog een beetje vast te kunnen houden aan het systeem kregen de straten ten oosten van A-street namen waarvan de beginletters toch weer alfabetisch zijn: Barrow street, Cordova street, Denali street enz.

We zijn dus inmiddels in Anchorage, een van de grootste steden (zo niet dé grootste) van Alaska. Het is, zoals het stratenplan en de straatnamen al doen vermoeden, een erg saaie en ongezellige stad. (Ter verdediging moet misschien het feit aangevoerd worden dat de stad na een aardbeving in 1964 vanaf de grond weer opgebouwd moest worden.) We kwamen aan op 3 juli en vandaag is het “the fourth of july” en de stad “bruist” van activiteit. In het stadspark vindt een “pancake-breakfast” plaats, er is een echte parade en er schijnen allerlei activiteiten te zijn voor jong en oud; een soort Koningsdag dus. Alleen zijn de mensen hier uitgedost in de kleuren van de Amerikaanse vlag ipv oranje.

De weg erheen was allerminst saai. Na de laatste volle dag op zee, legde het schip zondagochtend vroeg aan in Seward. Het was ook vroeg voor ons want we werden al om 6.05 uur verwacht in de Vista-lounge. Dus telefoons ingesteld om om 5 uur te kunnen gaan ontbijten, maar het was niet nodig, want we waren allebei om half vijf klaarwakker. De koffers waren om middernacht al weggehaald. Goed gelabeld, want de helft ging naar Anchorage en de andere helft van de bagage zien we pas weer in Fairbanks. Gelukkig hadden we de zeedag om onze bagage opnieuw over de koffers te verdelen. De vuile was naar Fairbanks en de schone mee naar Anchorage.

Om 6.50 uur waren we van boord en in de trein van Seward naar Anchorage.  We hadden gereserveerde plaatsen en gelukkig zaten we tegenover een heel leuk echtpaar uit San Diego, Californië. Hij bleek ook een sciencefictionliefhebber, dus we hadden genoeg te praten.

De vierenhalf uur durende, prachtige reis ging eerst door de wildernis van Chugach National Forest om vervolgens vlak langs de oever van de zeearm waar Anchorage aanligt, verder te gaan. Op de achtergrond veel gletsjers, waarvan we er vanmiddag één gaan bezoeken. De juffrouw in onze treincoupe die ons onderweg moest wijzen op de diverse bezienswaardigheden, had een verschrikkelijk Texaans accent en was voor ons heel slecht te verstaan. Gelukkig konden we aan het echtpaar tegenover ons af en toe vragen wat ze nu gezegd had. Zo hebben we behalve de prachtige natuur ook nog één beer gezien, twee rendieren (type moose), mensen die midden in de wildernis hun huisje hebben en elke keer als er een trein langskomt staan te zwaaien en een rijtje huizen met elk in hun achtertuin een of twee vliegtuigen (in Alaska zo’n beetje de enige manier om nog eens ergens te komen; je kunt op je 15e al een vliegbrevet halen). Gelukkig was er tussen de coupés een ruimte waarin de ramen open stonden zodat niet alle foto’s door de ruit genomen moesten worden.

Om 12 uur werden we afgezet bij een conferentiecentrum, waar we eventuele handbagage konden achterlaten. We konden namelijk pas om kwart over drie terecht in onze kamers in het plaatselijke Hilton (jaja, we slapen luxe), zodat we tot die tijd ons moesten zien te vermaken in Anchorage. Gelukkig had het centrum een goede gratis wifi zodat we een groot deel van de tijd hebben doorgebracht met het updaten van al onze apparaten.

Het was weer een vermoeiend dagje, ik sliep om 10uur alweer.